Wydawca treści
użytkowanie lasu
Użytkowanie lasu to korzystanie z jego zasobów – pozyskanie drewna, zbiór płodów runa leśnego, zbiór roślin lub ich części na potrzeby przemysłu farmaceutycznego, pozyskanie choinek, eksploatacja kopalin i wiele innych. Leśnicy umożliwiają społeczeństwu korzystanie z darów lasu, ale w sposób zapewniający mu trwałość.
Użytkowanie lasu jest to dział gospodarki leśnej zajmujący się planowaniem i racjonalnym pobieraniem użytków:
-drewna w granicach nie przekraczających możliwości produkcyjnych lasu,
-surowców i produktów ubocznego użytkowania lasu w sposób zapewniający możliwość ich biologicznego odtwarzania, a także ochrony runa leśnego.
Użytkowanie lasu należy również rozpatrywać jako dyscyplinę naukową traktującą nie tylko o użytkach leśnych, ale i o ich społecznym wykorzystaniu.
Użytkowanie lasu zajmuje się przede wszystkim sposobami i organizacją pozyskiwania drewna i innych płodów leśnych oraz narzędziami do tego służącymi, ich budową i techniką posługiwania się nimi. Podstawą do opanowania tej dziedziny wiedzy jest nauka o drewnie. Wbrew pozorom pozyskanie drewna służy nie tylko zaspokajaniu potrzeb rynku drzewnego, ale jest to także lub nawet przede wszystkim środek i konsekwencja działań związanych z hodowlą i ochroną lasu.
Surowiec drzewny pozyskiwany jest nie tylko z chwilą osiągnięcia wieku rębności. Drzewa wycinane są również w ramach tzw. cięć pielęgnacyjnych. Dzieje się tak, ponieważ w trakcie wzrostu lasu zachodzą bardzo dynamiczne procesy związane m. in. z konkurencją drzew o pokarm, wodę i światło. Jedne drzewa zaczynają dominować nad innymi. Słabsze, które nie radzą sobie w tej wzajemnej konkurencji – umierają lub zajmują niższą pozycję biosocjalną. Leśnicy ubiegają proces śmierci drzew pozyskując w trakcie wzrostu drzewostanu te drzewa, które posiadają „symptomy słabości". Dzięki temu ten cenny surowiec nie ulega rozkładowi, ale jest pozyskiwany i wykorzystywany do wielu praktycznych celów.
Leśnicy także wycinają drzewa opanowane przez grzyby lub owady, które mogłyby stać się zalążkiem „epidemii w lesie". W takiej sytuacji surowiec drzewny jest pozyskiwany w ramach tzw. cięć sanitarnych przygodnych. Pozwala to utrzymać las w dobrej kondycji zdrowotnej.
Każdy gatunek ma swój określony czas życia. Leśnicy nazywają go wiekiem rębności. Drzewa pozostawione dłużej niż wiek rębności umierają śmiercią naturalną i ulegają powolnemu rozkładowi. Leśnicy godzą z jednej strony zapotrzebowanie społeczeństwa na drewno, a z drugiej strony zachowują i ochraniają ekosystemy leśne w niepogarszającym się stanie. Dlatego leśnicy prowadząc gospodarkę leśną z jednej strony wycinają drzewa, zaś z drugiej część z nich pozostawiają do naturalnego rozkładu udostępniając tym organizmom, które tego potrzebują stare, martwe, dziuplaste drzewa.
W ramach użytkowania ubocznego Nadleśnictwo hoduje i pozyskuje na plantacjach choinkowych choinki na potrzeby miejscowej ludności.
Najnowsze aktualności
Polecane artykuły
Lasy nadleśnictwa
Lasy nadleśnictwa
Nadleśnictwo Józefów będące jednym z 25 Nadleśnictw Regionalnej Dyrekcji Lasów Państwowych w Lublinie zarządza blisko 20 tys. ha gruntów Skarbu Państwa i składa się z dwóch obrębów leśnych:
- Obręb Józefów 05-07-1
- Obręb Susiec 05-07-2
Nadleśnictwo terytorialnie podlega Regionalnej Dyrekcji Lasów Państwowych w Lublinie. Teren nadleśnictwa graniczy z następującymi jednostkami LP: od północy z Nadleśnictwem Zwierzyniec, od wschodu z Nadleśnictwem Tomaszów, od południa z Nadleśnictwami: Narol, Oleszyce (RDLP Krosna), od zachodu z Nadleśnictwem Biłgoraj.
Nadleśnictwo Józefów leży w obrębie Równiny Biłgorajskiej, Płaskowyżu Tarnogrodzkiego i Roztocza (Roztocza Środkowego).
Równina Biłgorajska to rozległe obniżenie, które stanowi fragment Kotliny Sandomierskiej wypełnionej głównie mało odpornymi iłami i piaskami trzeciorzędu, przykrytego osadami czwartorzędu. Równina Biłgorajska ma charakter tarasu nadzalewowego o powierzchni łagodnie zapadającej od krawędzi Roztocza ku dolinie Tanwi. Charakterystycznymi formami są wydmy oraz bagna i torfowiska. Monotonny krajobraz urozmaicają wały wydmowe długości kilku kilometrów i wysokości względnej do 10 m. Urozmaicenie w rzeźbie stanowią również nieliczne doliny rzek spływających z Roztocza. W obrębie Równiny Biłgorajskiej leży kompleks główny lasów nadleśnictwa.
Południowo-zachodnia część nadleśnictwa leży w obrębie Płaskowyżu Tarnogrodzkiego zbudowanego z iłów krakowieckich, na których zalegają gliny i piaski czwartorzędu. Płaskowyż żłobią dolinki denudacyjne o bardzo łagodnych zboczach, rzadziej krótkie wąwozy.
Północno-wschodnia część nadleśnictwa leży w obrębie Roztocza Środkowego, którego powierzchnia jest zbudowana z mioceńskich piaskowców oraz wapieni litotamniowych. Można wyróżnić tutaj strefę zrównań wierzchowinowych i krawędzi wewnętrznej. W obrębie krawędzi rozwinęły się liczne dolinki denudacyjne rozpoczynające się czasami rozcięciami erozyjnymi. Ponad zrównaniem wierzchowinowym wznoszą się ostańce zbudowane z wapieni trzeciorzędowych - wykształcone jako wały o wysokości względnej dochodzącej do 40 m.
W Nadleśnictwie Józefów wyodrębniono 17 typów siedliskowych lasu w tym 5 typów siedlisk wyżynnych na powierzchni 1190,48 ha (6,30%). Dominującym typem siedliskowym w nadleśnictwie jest bór świeży (Bśw), który zajmuje 8420,36 ha (44,58%) a siedliska lasowe stanowią 14,75 % powierzchni. Na siedliskach borowych gatunkiem panującym jest w większości sosna. Siedliska wilgotne zdominowane są przez drzewostany z panującą brzozą i olchą.
Pokrywa glebowa jest zróżnicowana pod względem typologicznym. Wyróżniono 14 typów i 33 podtypy gleb. Dominują gleby bielicowe zajmujące 53,8% powierzchni leśnej.
Na gruntach w zarządzie Nadleśnictwa Józefów jak i w jego zasięgu terytorialnym znajduje się szereg form ochrony przyrody: rezerwaty przyrody, parki krajobrazowe, obszary sieci Natura 2000, pomniki przyrody, ochrona gatunkowa roślin i zwierząt.